Mijn mooie lieve schattige Frou Frou. Onze lieve prinses. Ons smurfje. Je bent er niet meer…. Ik weet nog als de dag van gisteren dat je geboren werd. Biscuit schonk je het leven, ik had je in mijn handen en zei “zo, deze is voor mij”. Ik hield vanaf dat moment van je, zielsveel.
Maar op maandag 2 december hebben we onze turfje na een afschuwelijke korte periode van ziekte moeten laten inslapen…..
Op maandag 18 november moest zij overgeven. Dinsdag idem. Woensdag niet. Donderdag wel, dus hup, naar onze dierenarts. Uitgebreid onderzoek gedaan, hij voelde iets in haar buik, röntgenfoto’s gemaakt, bloed geprikt: op de foto zag onze dierenarts veel gas in de darmen, het bloed was goed. Voor de zekerheid toch een scopie gepland bij MC voor Dieren in Amsterdam. We konden pas 2 december terecht maar vonden dat toen redelijk acceptabel omdat Frou Frou ondanks het braken niet echt ziek was. Ze was haar altijd vrolijke zelf, ze had geen koorts en in die dagen wilde ze nog heel graag wandelen. OK, ze at niet, dat was wel zorgelijk natuurlijk… Die vrijdag poepte ze goed, zijn we weer terug naar de dierenarts gegaan en hij voelde niet meer wat hij de dag ervoor voelde. Dat luchtte ons op! We dachten eigenlijk het lek wel boven te hebben. De scopie afspraak wel laten staan, want Frou at nog steeds niet. Frou werd op dinsdagochtend 26 november ineens doodziek. Zo begroette ze ons vrolijk en zo was ze geïnteresseerd in de gekookte lever (OK, maar 2 mini stukjes van gegeten) en 10 minuten later was zij doodziek. Onze dierenarts heeft direct een spoedecho geregeld in de specialistenkliniek Dordrecht. Op de echo zagen ze dingen niet niet goed waren, dus hebben ze een spoedoperatie uitgevoerd. Tijdens de operatie werden we geïnformeerd dat er een tumor in de dunne darm zat. Deze leek goed te verwijderen dus heeft de chirurg de operatie voorgezet, tumor weggehaald. Op woensdag 27 november ging Frou Frou weer met ons mee naar huis. Op zaterdag 30 november werd Frou Frou niet lekker en braakte door de antibraakmedicatie heen. We zijn in overleg met onze dierenarts naar de spoedkliniek in Rijswijk gereden en daar bleek de uitslag van het weefselonderzoek al binnen. Wij kregen te horen dat zij leed aan maligne lymfoom van de darmwand. Verpletterend nieuws. Ik kan het nog steeds niet geloven….
Zondag werd ze ondanks een hoge dosering prednison alsmaar zieker en dat heeft ons doen besluiten om haar in te laten slapen. Ze was te ziek en ze zou nooit meer beter worden.
Ons poepie. Nooit 1 dag ziek geweest, in al die 6 jaar en 10 maanden niet. Op 17 november hebben we nog ruim 1 uur in het bos gewandeld en at ze met veel smaak haar eten op. We kunnen het eigenlijk niet bevatten. Het is nog steeds niet helemaal geland. We weten alleen dat we haar krankzinnig missen en we voor altijd door deze gebeurtenis getekend door het leven zullen gaan.
Natuurlijk zijn we dankbaar voor de bijna 7 glorieuze jaren die wij met haar gehad hebben. Het was alleen minimaal 7 jaar te kort….. Life sucks big time.
Lieve schat, lieve Toet, Toetie, Froetie, Tutti Frutti, Plukje, Turfje, Smurfje, we zullen je nooit vergeten, je was een geweldige fantastische lieve mooie prachtige grappige heerlijke hond. Onze grote pretletter. Onze gangmaakster. We hebben elke dag weer zo gelachen om je grappen en grollen, je vond het leven één groot feest en wij vonden het leven samen met jou één groot feest!!
Je zit voor altijd in ons hart en ik zal altijd zielsveel van je blijven houden…….. En ik mis je zo m’n schatje……
Onze speciale dank en dankbaarheid gaat uit naar onze geweldige dierenarts en partner/assistente Frank de Grauw & Marion Herbach. We zouden ons zonder hun hulp, adviezen en steun geen raad hebben geweten.
