Geboren op 18 februari 2010 – overleden op 28 december 2022
Mijn hart is gebroken. Alles doet pijn. Het huis is leeg, zonder jouw aanwezigheid. Het huis voelt niet meer als het mijne, want jij hoort daar te zijn….
Mijn lieve mooie prachtige schattige geweldige Biscuit….. Op de avond van 28 december 2022 ben je al Danoontjes likkend over de regenboog gegaan. Naar Frou Frou. Ik hoop dat jullie samen weer keihard rennen en spelen.
Mijn God, wat is de weg hier naar toe een rollercoaster geweest. Eind november 2022 begonnen jouw achterpootjes ineens moeilijk te doen. Het probleem zat in je rug of in de zenuwen, de exacte oorzaak weten we niet, maar gezien de razendsnelle ontwikkeling en gezien de symptomen (geen pijn) van de verlamming moet het een tumor in de ruggengraat zijn geweest of een degeneratieve zenuwaandoening (welke een beetje lijkt om degeneratieve myelopathie, maar jij was geen drager van dit gen). Röntgenfoto’s gaven geen aanwijzingen. Omdat je 5 jaar geleden een forse blessure had opgelopen in je schouder en deze in januari 2022 weer flink ging opspelen (waarbij eerst laser therapie nog voldoende was maar na de zomer alleen nog hoge doseringen pijnstillers hielpen), was het niet verantwoord om je nog aan een operatie (mocht dat al mogelijk zijn geweest) te onderwerpen, omdat je dan zou moeten revalideren op 1 pootje. We hebben nog verschillende medicijnen, acupunctuur en supplementen geprobeerd: niks hielp. We hebben ook overwogen om een rolstoel voor je aan te schaffen. Maar ook daarvoor had je je beide schouders hard nodig, om de rolstoel voort te trekken. Een rolstoel met vier wieltjes.., dat vonden wij Biscuit-onwaardig. Maar ja, in je hoofdje was je dus nog kraakhelder. En zo moesten wij voor jou beslissen wanneer het genoeg was. En dat was op 28 december 2023. Toen we jou de avond daarvoor op een verlaagd bedje op de bank achterlieten en ik je daar de volgende morgen op dezelfde plek vond. De laatste weken tot 28 december verhuisde je ’s nachts zelf van bank naar je bench om daar verder te slapen. Dat ging wel moeizaam, maar je deed het. En je kwam me iedere morgen gedag zeggen. Al wiebelend en waggelend weliswaar, maar je deed het. Nu lag je daar op het bedje en kon niet meer in de benen komen. Toen ik je in de benen hielp, liepen we samen (ik jou vasthoudend) naar je waterbak en begon je te drinken en je had zo’n dorst. Je was die nacht ook niet meer in staat geweest om zelfstandig een slokje gaan drinken, terwijl je waterbakje een metertje van je af stond. Lopen ging al een tijdje niet meer zelfstandig maar op 28 december sleepte je achterpootjes achter je aan. Totaal verlamt. Je voetjes kraste je open over de grond. En kon je niet meer poepen, terwijl je wel moest…
En toen, na heel veel gehuil en nog meer gehuil heb ik in de middag eindelijk de moed kunnen vinden om Frank (onze dierenarts, onze rots in de branding) te bellen. Frank arriveerde om 18:45 uur. De middag hebben we samen doorgebracht, samen op jouw matrasje. Ik heb je Reiki gegeven en geknuffeld. Soms wilde je niet meer knuffelen, wilde je even met rust gelaten worden. Je wilde ook niks meer met Sjoerd te maken hebben, die druktemaker. En zo hebben we naast elkaar gezeten en geknuffeld tot het tijd was om te gaan.
Al Danoontjes likkend vertrok je in een diepe slaap. Je hebt de prik niet eens gevoeld. Je was druk bezig met je Danoontjes, die had je nog nooit eerder gegeten (want alles moet altijd verantwoord voor je zijn van Lizzy). Je genoot ervan, van zoiets bijzonders. De tweede prik volgde en je hartje deed het nog eventjes. Die was ijzersterk, net als jouw willetje. Maar op een na een paar minuutjes stopte ook je hartje ermee.
We hebben Fritzi en Sjoerd afscheid van je laten nemen. Ze waren vol ongeloof. Dit kon echt niet waar zijn. Ze zijn wel 100 keer naar je toe gelopen om de situatie te bekijken. En op een gegeven moment moesten ze inzien dat het echt echt echt zo was. Je was er niet meer. Fritzi en Sjoerd hebben vervolgens samen even de tent afgebroken. Heel wild gespeeld en zich volledig afgereageerd.
Mijn mooie lieve prachtige Biscuit. Mijn hartendiefje. Mijn schat. Mijn engel. Ik heb zoveel en meer aan je te danken! Je hebt al mijn dromen uit laten komen. Ik wilde graag een nestje fokken, jij hebt zo moedig 10 prachtige pups op de wereld gezet (waarvan 1 helaas was overleden). Maar wat deed je het goed. En wat was je een geweldige lieve moeder. Ook daarna ben je een geweldige lieve mooi moeder geweest voor Frou Frou en Fritzi. Je was simpelweg gewoon de aller geweldigste hond. Je hebt in je bijna 13 jarige leven nooit 1 pootje verkeerd gezet. Altijd blij. Altijd lief. Ik mis je zo verschrikkelijk.
Ik houd zoveel van je mijn lieve schat. Voor altijd. Till we meet again mijn liefste.
